Wiersze

Kwiaty od dawna wieś zdobiły

Tam gdzie równiny i pagórki,

Na wzór ich chłopki więc zrobiły

Też piękne, lecz z bibułki.

Tymi kwiatami ozdabiały

Kościoły, chaty i figurki,

A z najładniejszych wyplatały

Wianki na ślub niejednej córki.

W barwach i kształtach są podobne

Do tych na łąkach i w ogrodach,

Niestety tylko nic nie pachną,

A tego nam najbardziej szkoda.

Mają zaletę jednak, z której

Tak bardzo się cieszymy,

Że stoją długo jakby żywe,

Od wiosny aż do zimy.

To bibułkowe rękodzieło

Nadal jest kultywowane

I z babci poprzez córkę,

Na wnuczkę przekazywane.

Bo w tej twórczości, jak w przyrodzie,

Jedno jest pewne – wszyscy wiemy,

Że  takich samych kwiatów

Nigdy, przenigdy nie znajdziemy.

Kiedy wiosną ciepło,

A na dworze dnieje,

Nasz kogucik głośno

I donośnie pieje.

A to jego pianie

To jest zwiastowanie,

Że pogodny i radosny

Dzień szybko nastanie.

Latem zaś szczególnie

Kogut się nie nudzi,

Bo rolnika wcześnie

Do prac żniwnych budzi.

Gdy jesienią i zimą,

Chłodem bardzo wieje,

Nasz kogucik wtedy

Trochę rzadziej  pieje.

Ale tak zupełnie

Wcale nie próżnuje,

Bo w kurniku stadem

Kur swych się zajmuje.

Wtedy bardzo dumny,

Ważny i radosny

Czeka do słonecznej

I pogodnej wiosny.